Քոլեջի վերնատանը տեղի ունեցավ հետաքրքրիր հանդիպում անիմատոր՝ Նառառա Մուրադյանի հետ։
Հանդիպմանը սիրով միացանք հյուսիսային դպրոցի՝ անիմացիայի ընտրության խմբի երեխաները նույնպես։ Հետաքրքիր մասնագիտական զրույց ստացվեց, որը միտում ուներ մոտիվացնել ուսանողներին և աշակերտներին հետագա գործունեության համար։
Երեխաների արձագանքը և վերլուծական մտքերը հաշվի առնելով կփաստեմ, որ հանդիպումը շարժառիթ հանդիսացավ նոր գաղափարների զարգացման համար։
Հատված մասնագետի կյանքից՝ (հղում)
Ամենամեծ երջանկությունն աշխատանքն է: Այն ընթացքը, երբ դեռ չգիտես ինչ ես անելու, բայց ձեռքերդ արդեն նկարում են: Ես մատներով եմ նկարում` յուղաներկով, ապակու վրա: Վերջին մուլտս այդպես եմ նկարել: Դա մեծագույն երջանկություն է` ինչպես երեխա ժամանակ ցեխով խաղալը: Ընդհանրապես, մանկության ժամանակ ինչից հաճույք եմ ստացել, աշխատում եմ ունենալ հիմա էլ: Թող ցեխի փոխարեն յուղաներկ լինի: Բայց այն զգացողությունը, որ մատներով ինչ-որ բան ես ստեղծում, ինձ շատ մեծ հաճույք է պատճառում: Ու կարևոր է, որ նախօրոք ծրագրած չլինես էդ գործը, այլապես գործն արդեն դառնում է պարտք: Պիտի հանկարծակի խթան լինի, ու դու սկսես էդ գործն անել: Հետո դա սցենարի է վերածվում, ինչն էլ նոր ֆիլմի հիմք է դառնում: Մուլտ նկարելիս երբեք որևէ երեխայի մասին չեմ մտածում և ոչ էլ մուլտը նվիրում եմ որևէ կոնկրետ երեխայի, ինչպես երեխան խաղալիս ինչ-որ մեկի համար չի խաղում և ոչ էլ իր խաղը նվիրում է որևէ մեկին: Մուլտ նկարելը խաղ է, մեծ խաղ: Խաղալիս դու մենակ ես: Դրա համար էլ ես մենակ եմ նկարում ֆիլմերը, չեմ կարողանում խումբ ստեղծել: Դա էնքան էլ լավ չի, որովհետև, օրինակ, հրաշալի անմիատորներ կան: Բայց ինձ համար դժվար կլինի աշխատել ուրիշի հետ, որովհետև անելու ընթացքում եմ պատկերացնում շարժումը, հասկանում, թե ով է հերոսը:
Ավանդական և թվային արվեստի բլոգ 